Met dank aan het klooster voor deze tekst.
De kloostergemeenschap is ontstaan in het jaar 1808 toen drie vrome juffrouwen uit Lichtervelde zich kwamen vestigen te Vladslo. Bezield door éénzelfde liefde, wilden ze zich inzetten met al hun krachten en goederen voor het welzijn en de opvoeding van de dorpskinderen. Ze leerden hen vlas spinnen om hun brood te verdienen en later leerden ze ook kantklossen met de bekomen vlasgarens. Het kwam zelfs tot een echte kantschool. Maar vooral de christelijke opvoeding werd hun grote bekommernis.
In 1830 kregen de juffrouwen door tussenkomst van E.H. Pastoor Masure een eenvoudig huis waar ze konden wonen en de kinderen onderwijzen.
In 1832 werd de 'Kantschool' een kloosterlijk tehuis. Juffrouw Coleta Beernaert uit Torhout voegde zich bij de juffrouwen en nam de leiding van het beginnend kloosterleven. Op 4 oktober 1833 werden de eerste geloften afgelegd. Op 20 jaar tijd groeide de gemeenschap tot 7 zusters.
In 1865, na 30 jaar bewijs van leefbaarheid en kloosterlijke eenheid, ontvingen
de zusters uit de handen van Mgr. Malou, bisschop van Brugge, de H. Regel en
Constituties.
En op 8 januari 1866 ontvingen 8 zusters het kloosterkleed.
Naar gewoonte van die tijd - het was in de tweede helft van de negentiende eeuw - werden ze 'Zusters van de H. Vincentius à Paulo' genoemd. Ze volgden de leefregel die door de Bisschop van Brugge aan alle congregaties van diocesaan recht werd voorgesteld. Ondertussen ging het onderwijs verder. De zusters kregen verschillende keren een betere en ruimere woning en stilaan komt er ook een lagere en kleuterschool tot stand.
In 1889 erkent het gemeentebestuur de officiële benoeming van zuster Barbara (nicht van de overste, Moeder Coleta). Zuster Barbara is de eerste gediplomeerde leerkracht. Het klooster en school groeiden en bloeiden onder Gods zegen tot aan de Eerste en Tweede Wereldoorlog.
Na de oorlog werd opnieuw begonnen met verse moed en er kwamen steeds meer leden in de gemeenschap. Zo ontstonden er verschillende bijhuizen o.a te Luik, St. Jacobskapelle, Beerst, Blankenberge.
In 1942 krijgt het onderwijs een andere wending: Het lager onderwijs wordt na het zesde leerjaar verder gezet en te Vladslo wordt er een beroepsschool met een internaat opgericht. De meisjes leren er naaien, koken en allerhande huishoudelijke activiteiten. De beroepsschool, met de naam St.-Jan Bosco, kwam tot volle bloei en hield stand tot in 1983.
Op 11 februari 1954 ontvingen de zusters een nieuwe naam. Met toestemming van Monseigneur De Smedt, bisschop van Brugge, die voor deze gelegenheid te Vladslo aanwezig was werden ze, van toen af 'Zusters van het Heilig en Onbevlekt Hart van Maria voor de bekering van de zondaars' genoemd. De congregatie werd toegewijd aan het Onbevlekt Hart van Maria. Maria werd het model om na te volgen in haar totale toewijding aan de Heer.
Zuster Regina Vanmerhaeghe, algemene overste sedert 24 november 1950, was de grote bezielster om een diepere Mariale vernieuwing te brengen bij de zusters. Sterk begenadigd en bewogen door de H. Geest wilde ze de congregatie toewijden aan het Onbevlekt Hart van Maria.
De nieuwe naamgeving en de samenvoeging van drie congregaties, van 1954 en 1956, hebben geleid tot een herstichting met een eigen charisma en tot een ruimere zending. Dit is ook de aanzet geweest tot een herdenken en beleven van een nieuwe spiritualiteit.
Op 15 augustus 1954 werden de zusters van de H. Vincentius van Houthulst met de zusters van Vladslo verenigd. In Houthulst was een lagere en kleuterschool en een rusthuis. Ze hadden ook een bijhuis te Wetteren.
In 1956 zijn de zusters Franciscanessen van het St.-Janshospitaal van Veurne aangesloten bij de congregatie van de zusters van Vladslo.
En op 1 april 1957 ging een missionaire droom in vervulling en werd een missiepost gesticht. De algemene overste, Zr. Regina, en drie zusters vertrokken van Vladslo naar Kisantu, een missiepost van de paters Jezuïeten, gelegen in de Bas-Zaïre op 120 km van Leopoldsville (nu Kinshasa) om er te werken in het hospitaal. Tot op heden is er nog 1 van de zusters die er werkt in federaal verband, dwz. samen met zusters van verschillende congregaties.
Op 23 april 1979 kregen de zusters terug een nieuwe leefregel, nu specifiek
eigen aan de congregatie, onder de titel "Alles naar uw Woord aan mij
geschiede."
Op 30 januari 1980 kregen alle zusters een eigen kruisje als teken van eenheid
en toewijding aan God.
Ontstaan van het bezinningshuis.
Op 1 november 1985 is men definitief gestart met het bezinningshuis 'Mariaburcht'.
Toen in september 1983 de Beroepsschool weg viel, kwam een heel stuk van het huis vrij, ten behoeve van een mogelijk nieuw werk. Na veel gebed, beraadslagen en praktische schikkingen werd in 1985 met goedkeuring van Mgr. Vangheluwe, bisschop van Brugge, het bezinningshuis 'Mariaburcht' gesticht.
Het is de bedoeling om een oase te scheppen voor bezinning en gebed, heel speciaal in het perspectief van de roepingenpastoraal met als doel om mee te werken aan de nieuwe evangelisatie.
Mariaburcht is geboren aan de eigen Lourdesgrot. Vandaar dat de keuze van een naam in verband met Maria profetisch kan genoemd worden, toen plots het woord 'Mariaburcht' ingegeven werden.
Een burcht was vroeger een plaats, goed beschut tegen de aanvallen van de buitenwereld. Zo droomden men van een nieuw tehuis onder de bescherming van Maria, waar er plaats was voor rust en bezinning.
De beroepsschool en een groot deel van het klooster werd verbouwd tot een echt bezinningshuis, zodat men momenteel over 50 kamers beschikt. Ook een mooie tuin en bos werd aangelegd en dit alles opdat de gasten de Heer kunnen vinden, zowel in de natuur als in de kapel.
Mariaburcht staat open voor allerhande bezinnings- en vormingsactiviteiten voor groepen of enkelingen : jongeren, volwassenen, religieuzen, leken, echtparen of alleenstaanden.
Het huis wil een geestelijke burcht zijn, onder de hoede van Maria, waar mensen leren bidden en zich bezinnen over hun persoonlijke relatie met de Heer en waar er opnieuw gekozen wordt voor Jezus Christus en Zijn Rijk.